دودکده پاتوق ستاره های کاغذی

 

دنیای فوتبال :   و اینک دودکده پاتوق ستاره های کاغذی

1-بازی تمام می شود، تیم محبوبت باخته و تو بسان کودکی که همه آرزوهایش را  درعدم خرید یک شی بی ارزش  فنا شده می بیند  اوقاتت تلخ است ، کردارت زهر دار و بدتر از همه  ظرفیت شنیدن کوچکترین نقدی را نداری.  اما رمز فوتبال در چیست؟

کدام حس است که تو را می بلعد، برده ات می کند ، معتادش می شوی اما درست چند متر آن طرف تر انسان دیگری  هست  شبیه تو که هیچ یک از دغدغه هایت را ندارد. برای او  ابدا مهم نیست  امروز استقلال به رده هفدهم رفته، پرسپولیس با سه گل به ذوب اهن باخته و یا دست آخر یکی از رنگ ها ،داربی را با فضاحت واگذار کرده.  تو فوتبال را دوست داری  دلیلش را نمی دانی و فقط دو ست داشتن برایت ارزش مند است .اما همیشه این چنین نیست ، شاید برحسب اتفاق یا یک جریان کاری  وارد  مکانی شوی و ببینی ستاره های رویاهایت چگونه عرش تا فرش را پیموده اند و برخلاف تعصب عجیبی که تو داری آنها بعد ازباخت کاملا فارغ اند و بی دغدغه.  اینک می خواهم کلمات  را به گونه ای کنار هم قرار دهم که  سر انجام نوشته هایم رنگ زرد پیدا نکند  اما اگر  چنین نشد بدانید مشکل از هیج کجانبوده جز ضعف من در بیان یک واقعیت خاکستری که از بد حادثه رنگ زرد به خود گرفته است.

2-بزرگراه را تا انتها می روی  ، سمت راستت  یک بریدگی است به سمت  یکی از مناطق آپارتمان نشین شمالغرب تهران و کمی پیشروی تو را  مقابل ساختمان های بلند قامتی می اندازد  که نه اندازه آنها چشمانت را  فتح می کند و نه نمای بکرشان ،بلکه ماشین های  مدل بالا اولین  تغییر عجیبیست که  به تو می فهماند  انجا باید پاتوق عده ای خوشنشین باشد . حالا نه به سمت ساختمان های بلند بالا و نه به سوی خورو های پارک شده  می روی بلکه   مقصدت به طرف یک  فروشگاه زیر زمینی  است فروشگاهی که  مهمترین متاع عرضه اش ، نیکوتین با طعم میوه است. بله یک  سفره خانه سنتی با نامی وام گرفته از یکی  از بزرگان تاریخ علم پزشکی ایران زمین. 

3-حدود بیست پله به سمت پایین سپس  یک در چوبی بزرگ که بی شباهت به  در های زمان قدیم نیست و در نهایت یک سالن  بزرگ و پر دود که از لا به لای ان همه دود غلیظ ، چهره های آشنایی را  رصد می کنی. این ها ستاره های روزهای  تعطیل تو هستند همان هایی که بعضا خوشحالت می کنند و قالبا اسباب عزایت را فراهم می سازند؛ فوتبالیست های دوست داشتنی تو  که تصور چهره انها با شلنگ قلیان کمی  سخت است اما بعد از پیمودن پله ها واقعیت پیش چشمانت قرار دارد.شاید  این پرسش به  ذهنت خطور کند که چرا آنجا؟ اما  وقتی برادر یکی از بازیکنان سابق استقلال را پشت  دخل می بینی جواب سوال  خود به خود پیدا می شود حالا کمی ان سو تر همان فوتبالیست را هم  پیدا می کنی ؛ مهاجمی که در لیگ ششم  کم گل خراب نکرد و دست آخر به یکی  از تیم های متمول  لیگ یکی پیوست. او صاحب خانه است و همین نکته موجب می شود فوتبالیست ها به آنجا بیاند.

4-سال گذشته این مکان پاتوق همیشگی مثلث معروف پرسپولیس بود  اما امسال دیگر خبری از آن جمع معروف نیست.البته چهره های معروف تر ترجیح می دهند به قسمتی بروند که چندان در دید  قرار ندارد . نکته جالب تر اینکه بعضی از انها قلیان های مخصوصی  را  برا ی خود دارند درست مثل ملی پوش  چپ پای سابق پرسپولیس که  در یکی از  سفره خانه های همان حوالی ، قلیانی برای خود آورده بود به اندازه یک نهال چنار.

5- سال قبل همان روزهایی که استیل اذین هنوزامیدی برای لیگ برتری شدن داشت شبی از شب های سرد زمستان ان سفره خانه شد پاتوق سلطان و اعوان و انصارش.  با این وجود  هرگز در آن ضیافت ، ذغالی برای گر گرفتن تنباکو روی شعله نرفت و  به گونه ای فضا را  ترسیم کردند که گویی انجا فقط یک رستوران سنتی است که به غیر کوبیده و کشک بادنجان هرگز پای هیچ کالای دیگری به منوی  فاخر آنجا نرسیده است! بله انها ستاره های دوست داشتنی روزهای تعطیل تو هستند و می بینی برخلاف وعده خود که فروش ماشین را بهانه بی پولی کرده اند  ، همچنان رخش های  گرانقیمت شان مقابل تجلی گاه دود سرطان زا  پارک است .

6-سرمربی سر میز ناهار به مسولات هتل می گوید مقابل شاگردانش نوشابه گازدار نگذارند تامبادا امادگی  انها ترک بردارد  ، غافل از اینکه شب های دودی  ستاره هایش  اینک غیر قابل شمارش است.

7-حالا تو همچنان برای آنها هورا بکش ، سینه سپر کن  و اشک بریز . این خاصیت  بی منطق فوتبال است. 

                         برای دیدن بقیه اخبار در قسمت آخرین  

                   اخبارازدنیای فوتبال روی خبر مربوطه کلیک کنید