عجب شانسی آورد پرسپولیس/ استیلی مرد بازی‌های بزرگ نیست

 

فوتبال روز:حمید استیلی تا همین چند هفته پیش جزو گزینه‌های پرسپولیس برای جانشینی زلاتکو کرانیکار کروات بود و با توجه به رفاقت صمیمانه‌ای که با حبیب کاشانی، سرپرست باشگاه پرسپولیس داشته و دارد، انتظار می‌رفت که او با جدایی از استیل‌آذین جای کرانیکار را بگیرد.

البته در آن روزها استیلی با چند نتیجه ضعیف در آستانه برکناری از تیم تازه وارد تهرانی بود و همین مساله موجب درگیری‌های لفظی بین مسوولان و باشگاه شد چرا استیل‌آذینی‌ها معتقد بودند که کاشانی با نام بردن از استیلی در برنامه تلویزیونی نود عملا باعث حواس پرتی او شده است. هر چه بود استیلی در تیم خود ماندنی شد و دایی به عنوان سرمربی پرسپولیس انتخاب شد و حالا می‌توان مدعی شد پرسپولیس خیلی خوش‌شانس بوده که امکان حضور استیلی در این تیم فراهم نشد.
 

نه اینکه دایی عملکرد فوق‌العاده‌ای در پرسپولیس داشته باشد بلکه به این جهت که استیلی یک بار دیگر بر این نکته صحه گذاشت که مرد بازی‌های بزرگ نیست. اگر تیمی مثل استیل‌آذین در حال حاضر که جزو شش تیم برتر لیگ نهم قرار گرفته، به هر دلیل فقط در رویارویی با تیم‌های استقلال و پرسپولیس و در عین حال تیم‌های صدرنشین سپاهان و ذوب‌آهن، فضای بازی‌های بزرگ را تجربه می‌کند، برای پرسپولیس به خاطر اقبال عمومی، توجه بیش از حد رسانه‌ها، انگیزه‌های چند برابر تیم‌های حریف در بازی پخش مستقیم و... هر مسابقه یک بازی بزرگ محسوب می‌شود.
اما در مورد حمید استیلی شاید با نمایشی که تیمش در بازی با استقلال ارایه کرد، نیازی به توضیح اضافی نباشد که تیم تحت هدایت او تقریبا در هیچ یک از بازی‌های بزرگ نتوانسته چهره تیم برتر میدان را داشته باشد و اگر مقابل پرسپولیس و سپاهان در دور رفت هم برنده بوده، در حالتی منفعل و با درخشش تک ستاره‌هایش صاحب موفقیت شده و جریان هر دو بازی غیر از برتری استیل‌آذین را حکایت داشت ولی داستان دیدار برگشت با استقلال کاملا عیار مربیگری استیلی در بازی‌های ویژه یا همان بازی‌های بزرگ را زیر سوال برد.
 

1- استیل‌آذین در نیمه نخست نمایش پایاپایی با استقلال داشت و توانست تقریبا به اندازه حریف آبی‌پوش صاحب موقعیت گلزنی شود ولی همین تیم خوب البته با برخی ضعف‌های آشکار و نهان مثل عدم رساندن سریع عناصر تهاجمی به منطقه خطر حریف و... با شروع نیمه دوم تمام ویژگی‌های خوب خود مثل پاس‌های قطری و دقیق، جنگندگی در میانه میدان، بستن راه نفوذ استقلال از سمت راست و... را در رختکن جا گذاشت و هر بیننده‌ای از شروع نیمه‌ دوم حس می‌‌کرد که برنامه استیل‌آذین گذراندن وقت به صورت باری به هر جهت و رسیدن به نتیجه مساوی است.
 

2- علی کریمی بازیکنی با ویژگی‌های منحصر به فرد و صد البته کاملا آشناست. کاپیتان شماره هشت استیل‌آذین طی 12 سال حضورش در سطح اول فوتبال ایرانی همواره نشان داده که برخلاف بعضی نفرات فقط زمانی می‌تواند تاثیرگذار باشد که صاحب توپ باشد تا بتواند با دریبل‌های استثنایی و پاس‌های ناب خود بتواند در جریان بازی تیمش تاثیرگذار باشد. البته وقتی تیمی مثل پرسپولیس فصل گذشته هافبک‌های پا به توپی چون باقری، زارع، نوری و پتروویچ را داشته باشد می‌تواند از خلاقیت کریمی در خط حمله هم استفاده کند ولی آیا استیل‌آذین صاحب چنین خط هافبکی بود که کاپیتان خود را از شروع نیمه دوم تا دقیقه 80 در خط حمله حبس کند تا مالکیت توپ و میدان را دو دستی تقدیم حریف کند؟ باید به این نکته هم توجه داشت که در تمام حملات نیمه اول استیل‌آذین، این علی کریمی بود که از میانه میدان یا ابتدای یک سوم دفاعی حریف پایه‌ریزی برنامه‌های تهاجی را انجام می‌داد.
 

3- همه می‌دانند که نقطه قوت استقلال سمت راست این تیم است که با خسرو حیدری سمت چپ دفاع حریفان را آماج فرارها و سانترهای خود می‌کند. استیل‌آذین در نیمه اول با حضور نیکبخت و کعبی (خسروی) به خوبی راه حرکت حیدری را بسته بود ولی گویا حمید استیلی در نیمه دوم به علت ضعف بینایی نمی‌توانست سمت چپ دفاعی تیمش را ببیند که با اضافه شدن شکوری و مجیدی و حرکات ترکیبی و طولی آنها با خسرو حیدری دچار کمبود نفر مقابل حریف شده است و آنقدر آن منطقه را بی‌محافظ گذاشت تا هر دو گل استقلال با سانترهای شکوری و حیدری حاصل شود. به راستی بستن منطقه چپ دفاعی و عقب نگه داشتن عناصر حمله در استقلال به این سمت این قدر کار سختی بود؟ 

منبع:روزنامه گل 

              شما میتوانید علاوه بر واردشدن از آدرس وبلاگ از آدرس زیر 

              نیز وارد سایت شوید:         www.footballrooz.com