یادداشت بعد از شکست - ایران به کره باخت و نکو به پارک

  

فوتبال روز:هنگامی که پارک جی سونگ، با حرکت هایش یک تنه تیمش را رهبری می کرد و قدرتش را به رخمان می کشید ما بدنبال کسی می گشتیم تا حقمان را در زمین بگیرد

 تمام آرزوهایمان را جمع کرده و چشم به ساقهایش دوخته بودیم. او قرار بود جای همه آنهایی که با آنها در تیم ملی خاطره داشتیم و دلمان برایشان تنگ شده بود را برایمان زنده کند. او قرار بود ستاره باشد. 

 
 او قرار بود مرد روزهای سخت باشد و قرار بود در خاطره هایمان در این تورنمنت بزر گ جایی برای خود اشغال کند و از همه مهمتر او قرار بود کاپیتان باشد. نکونام و نمایش دلسرد کننده اش روبروی عراق در پس پیروزی تیم ملی، گل طلایی ایمان مبعلی و البته و صد البته دوندگی های تمام ناشدنی آندرانیک تیموریان پنهان شد هر چند همان روز هم نوشتیم که شماره 6 آنی نبود که توقع داشتیم، سرد بازی می کرد و هرگز شوری نداشت برای جلو آمدن و اضافه شدن به حمله وران و گل زدن اما نکونام عراق، روبروی کره شمالی نه تنها پیشرفتی نداشت که حتی در جا هم نزده بود و نمایشی کاملا مایوس کننده داشت. 

سه بازی مرحله مقدماتی را به فراموشی سپردیم و چشم انتظار بازی با کره بودیم. از ستاره منچستر یونایتد نمی ترسیدیم و هنگامی که صحبت از او به میان می آمد سینه مان را سپر می کردیم و می گفتیم آنها اگر کاپیتان « پارک جی سونگ» را دارند ما هم کاپیتان « نکو» را داریم. اگر «آن» همه کاره منچستر است «این» هم ستون اوساسوناست. کلی خط و نشان کشیدیم و رویا آفریدیم که امشب نبرد میان دو کاپیتان را چه کسی به سود خود پایان خواهد داد.  

 
 در این بازی غیبت کاپیتان بیش از همیشه دلمان را به درد آورد. هنگامی که پارک جی سونگ، با حرکت هایش یک تنه تیمش را رهبری می کرد و قدرتش را به رخمان می کشید ما بدنبال کسی می گشتیم تا حقمان را در زمین بگیرد اما... خسته شدیم آن قدر چشم گرداندیم ، آن قدر منتظر شدیم تا نکونام هم به خودش بیاید و بشود ستاره و در یک لحظه شادی را به اردوی ایران بیاورد اما... سوت پایان بازی زده شد، کره ای ها در آغوش همدیگر پیروزی و صعودشان را جشن می گرفتند و ما همچنان به دنبال گمشده مان بودیم. باورمان نمی شد.
آن چیزی که از باخت برایمان سنگین تر بود کم آوردنمان در زمین بود. برد کاپیتان کره ای بود و باخت کاپیتان خودمان.