یادداشت روز:انگشت اشاره ومشت هشدار/ماییم که شیث و نصرتی می سازیم

فوتبال روز:ضرب المثلی هست که می گوید: «درخت که می افتد، تبرزن زیاد می شود». این جمله، مصداق اوضاع شیث رضایی و محمد نصرتی در 48 ساعت اخیر است و با فضایی که رسانه ها و شبکه های اجتماعی علیه آن ها به وجود آمده، بعید نیست به زودی تقاضای حبس و تعزیر هم برای این دو بازیکن مطرح شود.

فعلاً هم و غم کلیه اقشار زحمتکش و غیرزحمتکش جامعه این شده که از تبرزدن به دو بازیگر اصلی حادثه ورزشگاه سردار جنگل باز نمانند. در اینکه حرکت زشت و غیراخلاقی شیث و نصرتی جای هیچگونه دفاعی برای آن ها باقی نمی گذارد، تردیدی نیست. اما در جامعه ای که با «بحران اخلاقیات» و «افول ارزش های انسانی» مواجه است، عجیب نیست که در میدان ورزشی اش، اتفاق هایی از این دست رخ دهد.

وقتی فاجعه «تعرض های دسته جمعی» تا دور افتاده ترین روستاهای ایران پیش می رود، سینماگر این جامعه باید بازیگران زن را «فاحشه» خطاب کند و فوتبالیستش هم شوخی های شنیع را به زمین مسابقه بیاورد. فوتبال، سینما، ادبیات، سیاست و... هیچ کدام پدیده هایی انتزاعی نیستند و همه آیینه تمام نمای جامعه ای هستند که من و شما در آن نفس می کشیم و در شکل گرفتن آن کم و بیش سهیم بوده ایم.

***
اثر انگشت چرکی که شیث و نصرتی به جا گذاشتند، تبعات منفی زیادی برای فوتبال، چه در کوتاه مدت و چه در بلند مدت خواهد داشت اما بیایید با خودمان رو راست باشیم؛ اگر به فرض شیث بازیکن تیم حریف بود، کسی بین این جماعت اخلاق گرا پیدا نمی شد که در محافل دوستانه بگوید: «دم ممد نصرتی گرم. روشو کم کرد!» مگر گروهی از ما دو دهه پیش برای مجتبی محرمی هورا نکشیدیم که چطور روی عابدزاده را کم کرد؟!

دوست داشته باشیم یا نداشته باشیم، بخشی از ناهنجاری هایی که در فوتبال امروز ما وجود دارد، متاثر از ابراز احساسات غیراخلاقی است که همین تماشاگران، همین من و شما، از روی سکو به بازیکنان منتقل کرده ایم. فحاشی در هر فرهنگی عملی مذموم است؛ وقتی هر هفته در ورزشگاه ها رکیک ترین الفاظ نثار خانواده بازیکن حریف می شود، چه تعجبی دارد که بازیکنی بخش کوچکی از این الفاظ را از حالت «شعار» به «فعل» تبدیل کند؟

مشت و لگد در هر حالتی زشت است، اما مگر ما نبودیم که برای مشت و لگدهای پرویز برومند و محمد نوازی و پایان رافت شعر و سرود ساختیم؟ بازیکنی که به تیم ضربه زده و باید «هو» شود، از منظر گروه پرشماری از تماشاگران، تبدیل به قهرمان می شود. بخواهیم و نخواهیم این «قهرمانان انگشت نشان» را خودمان ساخته ایم.

علی مغانی