یادداشت برای مایلی کهن؛خواسته های زمینی با ادبیات آسمانی!

 

فوتبال روز: باز هم بیانیه؛ باز هم توهین و تحقیر و هتاکی؛ باز هم پرده​دری با بدترین الفاظ ممکن؛ و باز هم محمد مایلی​کهن. حالا دیگر مثل روز روشن است که حاجی​مایلی​ این اعتراض​ها را به عشق جنجال​های بعدی مطرح می​کند.

شکایت و جوابیه که هیچ، حتی همین یادداشت انتقادی هم برای این مربی خانه​نشین در حکم توجهی است که نثارش می​شود و از شادی سیرابش می​کند. امروز دیگر توجه کردن به حرف​های این مرد، بزرگ​ترین خیانتی است که می​توان در حق او روا داشت اما چاره چیست؟ ساکت هم نمی​توان نشست. 

محمد مایلی​کهن مصداق بارز «نقض غرض» است. زمانی که به جنگ «فوتبال ناپاک» می​رود این کار را با «جملات ناپاک» انجام می​دهد. وقتی برای امیر قلعه​نویی بیانیه صادر می​کند و او را لمپن می​خواند از الفاظی بهره می​گیرد که روی تمام لمپن​های تاریخ فیلمفارسی را هم سفید می​کنند. و حالا هم دعوایش با علی دایی را با به کار بردن سخیف​ترین ادبیاتی که سراغ داریم تا حد دعواهای کودکستانی پایین می​برد. و جالب این​که به تمام این دعواها هم رنگ​وبوی ارزشی می​دهد و اصرار دارد باور کنیم دغدغه​اش امور معنوی است نه امیال دنیوی! 

این مورد آخر، بزرگ​ترین اشتباه (بخوانید بزرگ​ترین گناه) مایلی​کهن است که هر موجود بی​زبانی را به فریاد می​آورد. مربی سابق علی دایی، هنوز به دعوای کشدارش با این شاگرد سابق که 15سال پیش کلید خورده است ادامه می​دهد اما اصرار دارد این دعوای کهنه و خاله​ زنکی را در زیرمجموعه دعوای «مستضعفین» و «مستکبرین» طبقه​بندی کند! 

او متخصص این است که وقتی با مدیران غیرورزشی بر سر اینکه «کی پرسپولیسی​تر است؟» وارد دعوا می​شود پای پیرزنی که در میدان تره​بار میوه​های لهیده جمع می​کند را هم وسط بکشد و اصلا به این نکته فکر نکند که گودرز با شقایق هیچ نسبتی ندارد! شاید استاد حق دارد بابت عرق​هایی که برای باشگاهش ریخته طلبکار باشد، همان​طور که مجتبی محرمی و عباس کارگر هم حق دارند. منتها آن​ها تلفظ درست کلمه «بیت​المال» را بلد نیستند. آن​ها بازیکن فوتبال بوده​اند نه داعیه​دار ارزش​های شرعی و مذهبی. 

امروز سوال​ها از مایلی​کهن این است: آیا همین ارزش​هایی که از آن حرف می​زنید ایجاب می​کنند به بدترین شکل آبروی شخصی افراد را هدف بگیرید؟ این​که با طرف​های دعوایتان بگویید از «سرجهازی همسران​شان» حرف بزنید دقیقا مطابق با همان ارزش​هایی است که به آن باور دارید؟ اینکه ادعا کنید مدیران پرسپولیس خرج ماه عسل مصطفی پاشا را پرداخت کرده​اند چطور؟ یعنی اگر در این یادداشت هم به​جای انتقاد از شخص شما از نزدیک​ترین افراد خانواده​تان نام برده می​شد یک کار ارزشی و خداپسندانه انجام شده بود؟ 

آقای مایلی​کهن؛ اینکه فرزندان ما شما را به​عنوان یک مربی فوتبال در کشور می​شناسند و نمی​شود حرف​هایتان را با برچسب «18+» از جلوی چشمانشان سانسور کرد، الحق که سرشکستگی بزرگی است برای ما، و سنگ بزرگی در پیش پای تربیت آن​ها! کم​کم داریم یاد سکانس معروف آژانس شیشه​ای می​افتیم و جمله تکان​دهنده عباس، درست همان​جایی که دعوای کله​گنده​ها اوج می​گرفت: «بابا خجالت بکشین! مردم دارن نگاهتان می​کنن!»

 

 

 

مجتبی هاشمی